صراحی

پت ...پت ...چراغ از نفس افتاد  تا پدر ،آمد سراغ خلوت مادر

                                                                      سکانس بعد؛

۹ ماه بعد غنچه ی سرخی شدی ولی ،  مادر شبیه یک گل پرپر

                                                                      سکانس بعد؛

تو ۴ ساله بودی و عشقت پرنده بود ، یک اتفاق ساده دلت را مچاله کرد

گنجشک پر ، کبوتر و در کل پرنده پَر ،   مادر پریده بود و پدر پَر

                                                                        سکانس بعد؛

" ابرو کمون شونه بلندُم ، لالا لالا ،   گلدونه ی دلُم ، گل گندم ، لالا لالا

کی میشه حجلتو مو ببندم ، لالا لالا "،  مادر بزرگ با نوه اش در

                                                                       سکانس بعد؛

یک خانه داشتند ته کوچه ی زمین ،   دور از نگاه مردم دلسرد بی خیال

در فصل بی بخار زمستان قشنگ بود،   بر شیشه ها بخار سماور ،

                                                                          سکانس بعد؛

کیف و کتاب دخل به خرجش نمی برد،  باید نبایدی که به منطق نمی خورد

آقای ناظمی که سراپا شکایت است ،  " گمشو لجن ، برو دم دفتر "

                                                                        سکانس بعد؛

مادر بزرگ حادثه ی بعدی تو بود ،    او را ببر و زیر لحد خاک کن ، همین

یک فاتحه بخوان و به یک ارث فکر کن،  به جانماز بی بی کوثر

                                                              همین سکانس

 در متن؛کارگردان سگ خلق و بد دهن ،    از پشت دوربین به همه فحش می دهد

و کات می دهد به تو که این چه طرزش است؟!با این پلان مسخره تف بر

                                                                                  سکانس بعد؛

بازار ریشه ریشه تو را جذب می کند،  تو شاخه شاخه در لجن روزمرگی

تو برگ برگ زرد تر از روزهای قبل،  در دست بادهای شناور ،

                                                                                 سکانس بعد؛

" آقا لبو ببر ، لبوی داغ حال میده ،   خانم لبو بدم؟ "

                                       - " بده آقا." که ناگهان

موهاش توی باد دلت را به باد داد،  آن دختر تکیده ی لاغر ،

                                                                               سکانس بعد؛

دختر ولی پرید و خمارت گذاشت،    بعد میخانه بود و نم نم سیگارهای تلخ

با یاد چشم های خمارش تو بودی و بعد از ۲بطر ، بطری دیگر ،

                                                                               سکانس بعد؛

یک دستمال یزدی و یک پاتوق مدام ،   مردی مزاحم ۲ ، ۳ تا خانم جوان

چاقو به دست می رسی و داد می زنی   "هی! با توام کثافت عنتر "،

                                                                              سکانس بعد؛

زندان شروع حرفه ی جرمی بزرگ تر،  یک طرح کاد واقعی از مجرمان پیر

استاد کار می شوی و می زنی جلو،  با چند سال سابقه کمتر ،              

                                                                             سکانس بعد؛

- آزادی ات مبارک !

               - ممنون ، ولی شما؟

                             - من شاعرم همان که تو را خلق کرده است.

اما ببخش خالق خوبی نبوده ام،     من قول می دهم به تو در هر 

                                                                             سکانس بعد

هر جور خواستی بروی زندگی کنی،   یک کار و بار عالی و یک زن قشنگ

خواباند بیخ گوشم ، زل زد به چشمهام،  چیزی نگفت ، رفت ،  شبی در

                                                                            سکانس بعد

او قرص های کوچک آرام بخش را،  با چای تلخ بسته به بسته به حلق ریخت

تا آمدم به متن بیایم ، کمک کنم،   پشت سکانس های فراموش فید شد.

این شعر زیبا را امشب پس از مدت ها شنیدم .  تا آنجا که میدانم شاهکاری است از شاعری به نام  " محمد علی پورشیخ علی ".