همیشه بی هوا پیدایت می شود ، درست مثل عطسه های فصلی ، دقیقا وقتی که منتظرت نیستم ، مثل افرادی هستی که فکر می کنند هرچه دیرتر به میهمانی ها بروند ، شان آنها بالاتر به نظر می رسد . درست در لحظه ای که همه چیز طولانی می شود ، سر بزنگاه کش آمدن ، می دانی ؟وقتی نیستی هرکار هزار سال طول می کشد انگار ! پرتاب می شوم به دنیای کودکی ، به دنیای ندانستن ها ، حتی ثانیه شمار هم به دوازده نمی رسد، اگر نگاهش نکنی . وقتی آب می خورم ، آب لیوان تمام نمی شود ، از بس که زیاد دارد! هرچه با خودکار می نویسم  ، جوهرش تمام نخواهد شد، کوچه ها ته ندارند انگار ،هر چه درخت را بالا بروم  به تهش نمی رسم !اما وقتی که آن مرد با آن نگاه یخ زده آمد، همه چیز سرعت گرفت ، دیدم که دارم دنبالش می دوم ، با آن پاهائی که روی زمین نبود اصلا ! با من حرف می زد ولی من نمی شنیدم ، حتی جیغ هم که زدم ، کسی نشنید ، حتی خودم ! زمستان بود ولی من یخ نکرده بودم و او خندید ، فضا را بوئی شبیه استفراغ پر کرد ، نترسیدم، عقب نرفتم ، جا نزدم ، ولی لیز خوردم ، انگار چیزی زیر پایم خالی شد ، گریه نکردم ولی تو آن وقت رسیدی ، گریه ام گرفت ، می دانستی که دیر است ولی باز هم دیر آمدی ، حتی دلت نسوخت وقتی که زوزه ی سگان ، ترس را در گوش من قطره قطره می ریخت ، حتی نیامدی تا خنده ی آن مرد پایان یابد ، همیشه دیر می کنی !

 مشکل آنجاست که تقدیر ، اسیرهای مستاصل خود را خوب می شناسد ، مشکل آنجا بود که حتی اگر شناسنامه ات را بسوزانی ، هویتت تغییر نمی کند و آن وقت است که همه لکنت می گیرند و تو که از همان اول لال بودی ، فقط لبخند می زدی ، حتی اتفاق هم نیفتادی . ولی همین برای سوگواری دلم تا قیامت کافیست  ، اکنون وقتی دلم هوای گل های حیاط می کند ، تو فرا می رسی  ، نه اینکه تو بیائی ، ترس آنکه پنجره نباشد و دیوار باشد ، وجودم را پر می کند ، این هدیه توست به من ! چه کنم که همیشه با شومی هم قطار بودی ، چه کنم که معشوقی هستی که وفای به عهد را به کمال می داند ، درست در لحظه ی اوج لذت پیدایت می شود ولی امان از هم قطار تو ، می دانی ؟ فاجعه زمانی آغاز می شود که می فهمی و مجبور می شوی که بگوئی " همه چیز خوب است " فاجعه زمانی است که می فهمی بازی را باخته ای ، ولی سعی می کنی که به خودت تلقین کنی که هیچ اتفاقی نیفتاده است ، می دانی تقلبی در کار است ولی دوست نداری بازی را به هم بزنی ، لذت ندانستن !!!